Η ΒΡΟΧΗ

ΕΞΩ ΒΡΕΧΕΙ ΔΥΝΑΤΑ ΚΙ ΟΛΑ ΓΥΡΩ ΣΚΟΤΕΙΝΑ.
ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΚΟΤΕΙΝΑ, ΠΟΥ ΤΑ ΒΛΕΠΩ ΟΛΑ ΘΟΛΑ.
ΚΙ ΕΤΣΙ ΠΟΥ 'ΝΑΙ ΟΛΑ ΘΟΛΑ, ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΒΛΕΠΩ ΜΑΚΡΥΑ.
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΑΚΡΥΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ.

ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΠΟΥ ΝΟΙΩΘΩ ΜΙΑ ΣΙΓΟΥΡΙΑ
ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΠΩΣ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΘΑ ΜΟΥ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΚΑΛΑ.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΑΝ' ΚΑΛΑ, ΝΑ ΜΟΥ ΦΥΓΕΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ.
ΔΙΟΤΙ ΤΟΣΗ ΜΟΝΑΞΙΑ, ΜΟΥ 'ΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ.

ΚΑΙ ΕΤΟΥΤΑ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΤΑ 'ΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΘΑΡΑ.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ 'ΝΑΙ ΚΑΘΑΡΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΜΑΚΡΥΑ.
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ''ΜΑΚΡΥΑ'' ΠΟΣΟ ΜΕΝΕΙ ΤΕΛΙΚΑ;
ΜΕΝΕΙ ΛΙΓΟ ΤΕΛΙΚΑ Ή ΔΙΑΚΡΕΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ;